Krzyk

Od dłuższego czasu zastanawiam się, co powoduje że niektórzy ludzie podnoszą głos na innych. Współpracowników, znajomych, podopiecznych - nie ważne na kogo, z tego co obserwuję, to w takich momentach głośne mówienie związane jest z nerwami, sytuacją stresową oraz oznajmieniem swojej racji stanu.

Jeden z moich kursantów zazwyczaj jest grzeczny. Aż do momentu, kiedy coś pójdzie (pojedzie) nie po jego myśli. Potrafi nakrzyczeć na innych kierujących, którzy naprawdę nie zrobili nic, co mogłoby wywołać jego nerwowość. Ot, wyjeżdżali z bocznej drogi nie czekając aż nadjedzie powolna eLka, lub np sprawnie i szybko zaparkowali w miejscu, w którym kursant miał wykonać zadanie parkowania (ale oczywiście zajmuje mu to ponad minutę...).

Nie dość że zruga innych kierujących, to i mi się obrywa. Kiedy kursant zrobi coś, co spowoduje moją reakcję - użycie hamulca, lub korekta toru jazdy (łapiąc kierownicę) ten wścieka się i wręcz wrzeszczy że sam już hamował. Jego słowna agresja na początku mnie wkurzała - był moment kiedy (gdy już skończył krzyczeć) zatrzymaliśmy się i powiedziałem mu że tak nie może być. Ba, zrobiłem mu wykład na temat tego, że albo się uspokoi albo kończymy.

Na niewiele się to zdało, bo już na następnej jeździe było to samo. No dobrze - z tą różnicą że od razu zaczął przepraszać. Obecnie jest trochę lepiej, nerwów mniej, krzyków także - choć idealnie nie jest.

Po co tyle krzyku? Czy nie można normalnie przedstawić swoich racji?