Co Ty tutaj robisz?

Podczas ostatniego pobytu w Kazimierzu Dolnym

Nie mogę sobie tego wyobrazić, nie mam pojęcia, wciąż się nad tym zastanawiam, a po powrocie do domu myślę, czy to aby prawda - jak można nauczyć jeździć osobę głuchoniemą? Albo z - chyba - dość dużą wadą wzroku? Od kilku dni na wykłady przychodzą dwaj charakterystyczni panowie. Jeden nie słyszy, a drugi nie widzi. Ha, niemożliwe? A jednak...

Niedosłyszący porozumiewa się za pomocą języka migowego - (oczywiście nie ze mną, bo ja takiego języka nie znam), a wiem to, ponieważ na pierwsze zajęcia teoretyczne przyszedł z bratem, który na bieżąco tłumaczył mu to co akurat było na wykładach. Ale tylko na pierwszych, potem był już sam. No i po którymś z wykładów, kątem oka widzę, jak owy mężczyzna w średnio-młodym wieku zbliża się do mnie i już wiem - zechce o coś zapytać a ja przecież się z nim nie dogadam! Ciśnienie i puls mi gwałtownie wzrasta, facet porusza jedynie ustami i coś gestykuluje a ja go kompletnie nie rozumiem! Czuję się zażenowany. W końcu pisze mi na kartce pytanie które chciał zadać, a ja tłumaczę rysując odpowiedź na tablicy. Ufff, zrozumiał, podał rękę na pożegnanie, uśmiechnął się i wyszedł. A ja nadal zawstydzony i zażenowany sytuacją. Od tamtej pory modlę się, by nie podszedł do mnie po wykładach i nie pytał o nic. Wiem że to głupie, powinienem mieć więcej odwagi i "wyjść bardziej na przeciw niego". Myślę o tym. Ciągle.

Tymczasem drugi mężczyzna siada bardzo blisko tablicy, na której wyświetlam slajdy z prezentacjami kolejnych tematów. Kilka dni temu wziął krzesło, przybliżył się i usiadł jakieś 2-3 metry przed tablicą, która ma co najmniej 2 m kwadratowe powierzchni! Wszyscy inni zajmują miejsca przy stolikach, jego zachowanie było bardzo nietypowe! Pomijając fakt, że nie dał mi swobody poruszania się przy tablicy, wywołał na sali litościwe uśmieszki i niedowierzanie typu: co on tu robi?!

No właśnie, nie wiem co on tu robi...? Zadaje mądre pytania, nosi wielkie okulary i, jak się zdążyłem zorientować - bo człowiek jest bardzo otwarty - ma duże poczucie humoru. Choć z drugiej strony, co mnie to obchodzi co oni obaj tu robią? Tak, to jest kurs na prawo jazdy a nie kurs na gospodynię domową - ale co mi do tego? Obaj nawzajem się nie znają, ale łączy ich jedno - chcą mieć prawo jazdy...

Zauroczyła mnie ta pszczoła - w jednej z galerii w KD - :))

Swoją drogą, może to taki znak czasu? Może w dobie niżu demograficznego i permanentnego braku klientów, nadszedł czas na obniżenie wymogów? Może wzrok i słuch nie są już tak wymagającymi elementami, a w imię tolerancji i nie utrudniania życia poszkodowanym przez los, faktycznie lepiej nie utrudniać im dodatkowo życia? A... może to tylko pytania retoryczne?

Nie mam pojęcia, nie muszę wiedzieć, trzeba tylko robić swoje :))

A już w sobotę kolejny wyjazd do większego miasteczka, a potem piękne słońce będzie znów świeciło nad Kazimierzem Dolnym! I wyjście na najlepszą gorącą czekoladę jaką jadłem w życiu!!! O innych atrakcjach nie będę wspominał w tym wpisie ;-)