Niespodziewany wieczór

Wiatr zrywał się coraz bardziej, gwiżdżąc złowrogo przez lekko uchyloną szybę. Z jednej strony było mi gorąco (podkręciłem nieco ogrzewanie), a z drugiej rześko, jakby przed burzą. Przejeżdżamy przez kolejne opustoszałe ulice, wieczór ewidentnie uśpił miasteczko. Tylko gdzieniegdzie ktoś pieszo sprawnie przeskakuje przez jezdnię pełną kałuż i dziur. Z trudem mogę dostrzec resztki zasłoniętej twarzy mijanych ludzi, którzy chowają się przed wiatrem i deszczem. Czy to na pewno ludzie?

Ale zdaje się że z każdą minutą miasto chowa się w ciepłych mieszkaniach, a na ulicy rodzi się pustka. Za oknem kilka latarni, które bardziej oświetlają puste chodniki niż jezdnię. Szyba pokryta kroplami deszczu dodatkowo pogarsza widoczność, jednakowoż - co nietypowe - doskonale widzę mijane drzewa - a w zasadzie same konary, pozbawione zupełnie liści, jakby umierające i chorowite. Kołysały się dość mocno nad jezdnią wywołując niemiłe dreszcze.

Skręcamy w prawo, potem znów w prawo i w lewo. A tu już zupełnie ciemno, zaparkowane stare auta na chodnikach zapewne są utrapieniem pieszych. Sam nie wiem po co zapuściłem się w te rejony miasta - niezbyt tu bezpiecznie w dzień, a co dopiero wieczorem. Kilka chwil później ni stąd ni zowąd w aucie zaczyna mrugać wyłączone do tej pory oświetlenie wnętrza! Co u licha?! Kursant zadaje mi pytanie - co się dzieje?! Słyszę jego głos jakby z zaświatów, gdzieś strasznie daleko - a przecież siedzi tuż obok mnie.  Nie odpowiadam mu, rozglądam się dookoła i czuję że moje włosy zupełnie się zelektryzowały - czyżby to dreszcze opanowały całe ciało?!

Nagle czuję że wewnątrz auta...

c.d.n.