Duch

... udało się znaleźć przetarty szlak, choć buty i tak już mokre to jednak pewniej można stawiać kroki, które - jak nie moje - pędzą do przodu. Wzdłuż ścieżki biegnie międzynarodowy szlak, co chwilę słyszę szum mijających pojazdów. Mój Duch podpowiada, że nie jest to najlepsze miejsce na spacer, ale szybko kontruję. Nie ma tu żadnych ludzi i jest w miarę odśnieżone, a że szumi, a że stopy mokre... lepsze to niż tłok i wrzask. I maska może w końcu odpocząć...

Czego mi brakuje prócz piątej klepki? Nie wiem, ale ciągła praca (najmniej 10 godzin) to mało. Nie mówię o ilości, brakuje mi... czegoś innego. Zawsze marzyłem żeby zrobić uprawnienia egzaminatora, ale na marzeniach się skończyło. Nie wiem co mnie w tym kręci, może to że mogę o czymś decydować, że egzamin na egzaminatora zdaje tak niewiele osób... Wciąż jednak pojawia się myśl - dojeżdżanie do stolicy, te wszystkie koszty - czy ja to udźwignę? Z drugiej strony, duszę się nie wyjeżdżając nigdzie ponad 10 km od biura firmy.

...mijam kolejne drogowskazy które odliczają kilometry do większych miast, ale nie widzę tam mojego celu. Usilnie szukam, wpatruję się w tablice, ale nic. Szukam choćby małej czcionki, krótkiej strzałki, czegokolwiek... Mój Duch przyspiesza, przez co znów muszę interweniować. Możemy biec, ale jednak wolałbym iść niespiesznie. Już tych biegów w pracy mi starczy. Co kilka sekund przejeżdża kolejny samochód, każdy ma jakieś cele, zajęcia, potrzeby. A gdzie są moje? Idę wciąż do przodu, ale jak długo jeszcze?

No i sam wyjazd. Podróż, świeże powietrze, wyzwania, ludzie którzy mnie nie znają, mnóstwo nauki, praktyki, egzaminy... aż oczy mi się zaświeciły. Tak, chyba jeszcze mógłbym to w życiu zrobić. W czerwcu 2011 w Toruniu zdawałem ostatni poważny egzamin, jeździliśmy, mnóstwo się działo, czułem się dowartościowany - przynajmniej pod względem pracy. Ale od tamtego czasu nie wydarzyło się zbyt wiele...

...chyba czas już wracać. Stopy niosą dalej jakby nie moje, o dziwo kręgosłup nawet zamilkł. Idź dalej, idź dalej i nie zawracaj, nie oglądaj się za siebie, idź tam gdzie oczy niosą. Wyprostuj swą skrzywioną posturę, podnieś głowę i do przodu! Duch jednak znów się odzywa - czas wracać, obejrzyj się czy kogoś nie masz za plecami, załóż ją, przecież leży idealnie! (znów walczę ze sobą...) 

Gdy robiliśmy kurs na instruktora doskonalenia techniki jazdy, byliśmy i w Bydgoszczy i w Toruniu, rozmawialiśmy, pomagaliśmy sobie nawzajem. Nawet relacje z szefem były lepsze niż dobre. Nigdy nie zapomnę jego propozycji w hotelu (nadal zaskakuje mnie to niezmiernie). Dziś zostały dokumenty, uprawnienia - martwe, nic nie dające, bez emocji, bez ludzi. Wystarczy podbić je raz na pięć lat i znów nic ode mnie nie chcą. Tak jak ludzie - prócz tych z pracy nikt nic ode mnie nie chce. Czuję się niepotrzebny, zbędny.

...idę dalej. Duch gotuje się w każdej części ciała, jest czerwony do granic możliwości i stale podpowiada co powinienem zrobić. Targa mą duszą na prawo i lewo. Męczy i nurtuje coraz bardziej. A ja pomimo powoli zachodzącego słońca nadal nie myślę o powrocie. Nie patrzę też za siebie, bo przecież tam nikogo nie ma (nie ma?). 

Odezwałem się ostatnio do kilku osób z fb, maila. Nikt nie odpisał. Do takiej jednej osoby dodatkowo przypadkiem ostatnio wysłałem "kciuk do góry" (jak zwykle omsknął mi się palec) i... wtedy łaskawie otrzymałem jedno zdanie. Na odczepnego, zupełnie nie zachęcające do jakiegokolwiek kontaktu. Było to na pewno ostatnie zdanie, bowiem nie zamierzam się więcej tak wygłupiać i zaczepiać. Narzucać. Przeszkadzać. Nachodzić. Zanudzać. Upraszać? Przylepiać się? Zajmować czas? O nie, to zupełnie nie w moim stylu. Nigdy więcej. Sam nie rozumiem tej chwili słabości.

...Duch zadrwił. Obejrzałem się nerwowo raz, potem drugi. Po chwili robiłem to już regularnie, szukałem cieni których nie było, zdarzeń które były - ale tak dawno, że powinny dawno wyparować z pamięci. Ale one mają się całkiem nieźle i właśnie o sobie przypominają... Duch triumfuje, a mój krok przyspiesza. Idę już w drugim kierunku, zawróciłem potulnie.

Ucieszyłem się nawet ostatnio, gdy ktoś zaczepił mnie i poprosił o rozmowę. Jakież było moje zaskoczenie, gdy kilka godzin później okazało się że osoba ta zupełnie o tym zapomniała i tak naprawdę...zaczepiła mnie tylko tak "po prostu" - nie licząc na cokolwiek. A więc i rozmowę. Odszedłem więc zdecydowanie i prędko nie wrócę... Ale jestem naiwny... I głupi. Nie odzywam się do tej osoby już ponad tydzień, choć widzę zaczepki.

...zdyszany wracam czym prędzej do punktu wyjścia. Sprawdzam jeszcze, czy leży idealnie. Jak zwykle - leży jak ulał. Spoglądam w lustro, nauczyłem się szybko wracać do rzeczywistości - mimo wszystko... Jestem gotowy stawić czoła kolejnym nudnym zadaniom, nie okazywać napięcia, uczuć, jestem gotowy wyminąć się z innymi ludźmi na ulicy. I znów wracam do od zawsze utartego schematu nie okazując niczego podejrzanego...