Szept

...18 lat, klasa mundurowa, odpowiedzialny, opanowany...

Nic tego nie zapowiadało, moja gruboskórność, prostactwo i zamyślenie w robocie nie zauważyły niczego, co wskazywałoby na taki dalszy bieg wydarzeń...

Przez pierwsze pół godziny A jeździ całkiem nieźle (czyli jak zawsze), ale po tym czasie z każdą minutą popełnia kolejne gafy. Takie, o które w ogóle bym go nie posądzał. Po równej godzinie prosi o zrobienie przerwy. Jestem bardzo zaskoczony, ale oczywiście zatrzymujemy się na jednym z parkingów. A wysiada, zdejmuje bluzę i po kilku oddechach na świeżym powietrzu kontynuujemy.

Delikatne zerknięcie na jniego wprawia mnie w zakłopotanie. Zaczerwieniona twarz natychmiast każe mi się zastanowić -  czy nie jest "pod wpływem"? Nie wyczuwam woni alkoholu, ale to mogą być narkotyki... A może jest niewyspany... Pytam, go czy wszystko jest ok, ale nie dostaję odpowiedzi... (swoją drogą, co za durne pytanie, no pewnie że NIE JEST OK... no, ale uprzedzałem o gruboskórności i prostactwie...) Po kilku minutach A znów prosi o przerwę.

Wtedy już nawet ślepy zauważyłby ocean łez szalejący na twarzy. No i jak mam się teraz zachować - myśl człowieku prosty, zrób coś! W pierwszej chwili zapytałem czy źle się czuje (w kontekście pogotowia ratunkowego, jakiegoś lekarza), a po chwili - znów bezsensownie - "co się stało". A tylko lekko potrząsnął głową w cokolwiek oznaczającym geście "nie", a ja zrozumiałem że należy dać mu chwilę spokoju.

Byłem wstrząśnięty - choć to chyba mało powiedziane... Pamiętam jak niedawno sam miałem różne takie... i jedyne czego mi potrzeba to spokoju. Wszelkie zadawanie pytań, próby pocieszania - działają wręcz odwrotnie do zamierzeń drugiej strony... Milcz. Żadnych pytań, snucia domysłów i teorii!!! Nic!!! Z czasem wszystko się wyjaśni (albo i nie), ale to NIE JEST DOBRY MOMENT. Więc postanowiłem dać mu to samo... Starałem się nie przeszkadzać, jak najbardziej usunąć oraz nic nie mówić. Adekwatne dla grubej skóry. I jakie proste!

Po kilku dłuższych chwilach zapytał ile ma czasu do końca. Miał 25 minut. Chyba opanował trochę ten ocean, a ja zastanawiałem się jak go zapytać co się dzieje...bo to że ma problem(y), to już wiadomo. Znów zaczął jechać, a ja nadal nie potrafiłem mu pomóc - choć zacząłem już próbować. Zwróciłem uwagę na jakąś tam sytuację drogową którą mieliśmy i przekabaciłem to na stwierdzenie "jak to w życiu bywa..." Po chwili kursant sam z siebie zaczął mówić. Robił to tak cicho (nawet ciszej niż ja czasem mówię), że musiałem wstrzymać oddech aby zrozumieć co drugie słowo...

[...]

Powiedziałem mu, że jestem słaby w takich rozmowach, bo ja rzadko z kimś rozmawiam na takie tematy, ale jeśli tylko zechce, to może mówić, ja wysłucham. I że z czasem wszystko rozwiąże się pozytywnie (taaa, sam by chciał w to wierzyć, autopsja). Kolejną jazdę ma jutro (czyli dzisiaj), postaram się być pomocny, na ile tylko umiem (bez narzucania się).

*** *** ***

To jest pierwszy raz, kiedy ktoś w aucie rozpłakał się nie przeze mnie. Bo do tej pory to ja byłem sprawcą mniejszych lub większych oceanów - podsumowując (nie)dokonania z jazdy, czy oceniając szansę na powodzenie egzaminacyjne.

Czas zbierać się do pracy, miłej środy! (Hebiusie, podlewamy!)