W kółko

17 godzina jazdy. Sobota, 13 z minutami. Ona. Tłumaczy się, że ma słaby dzień, że się nie wyspała itp. Jest bardziej niż zagubiona, od co najmniej 5-6 godzin ze mną nie rozmawia. Odpowiada zdawkowo, bardzo cicho i półsłówkami. A najczęściej wcale. No, ale problem z komunikacją jeszcze o niczym nie przesądza :-)

Skrzyżowanie z przejściem oraz linią bezwzględnego zatrzymania i znakiem STOP. Dojeżdżamy jak zwykle z prędkością niewielką, przepuszczamy pieszych i bez zatrzymywania jedziemy dalej. Nie, no nie! Nie tłumaczę już co zrobiła źle tylko uprzedzam, że za chwilę powtórzymy TO skrzyżowanie jeszcze raz. Jest lekko zdziwiona i jeszcze bardziej obruszona. Tak, w jej oczach jestem wredny i okrutny i co tam jeszcze!

Po chwili to samo miejsce, kursantka lekko się uśmiecha widząc już swój błąd, nawet mówi (jakby do siebie) że powinna się przecież zatrzymać i ... znów przejeżdża identycznie jak przed chwilą! Zero stresu, grunt to zachować spokój. A więc znów jak tylko najspokojniej potrafię mówię, że "powtórzymy TO skrzyżowanie". Czuję, że jest z nią coraz gorzej, niewiele brakuje do potoku łez, ale w końcu dorosła jest i wie (?) co robi.

Po 3-4 minutach znów to samo miejsce. Kursantka tym razem nawet się zatrzymuje, ale zapomina o kierunkowskazie. Ręce mi opadają, ale staram się powstrzymywać od jakiegokolwiek komentarza do końca jazdy. Tylko czy 20 dodatkowych godzin uratuje nieco sprawę?