On i Ona

On

Mnóstwo pierwszych jazd, czyli tych które są bardziej wymagające. Akurat tego dnia najpierw przychodzi kursant - typowy osiemnastolatek. Mało mówi, nie do końca wiem czy rozumie mnie - a szczególnie to co tłumaczę. Ma jakieś swoje "zawiechy" - bo gdy proszę aby chwycił kierownicę "za piętnaście trzecia" to siedzi i nic nie robi. Niestety, jak się później okazało także w innych aspektach jazdy nie robi nic - prócz siedzenia w fotelu oczywiście. Wybrałem dla niego trasę tak, aby w ogóle mógł jechać. Czyli w miarę możliwości najmniejszy ruch, skręty tylko w prawo lub prosto. Nie było lekko, tym bardziej że jakiś niekomunikatywny i wcale nie miałem informacji czy w ogóle wie co ja do niego mówię. 

Za to na następnym spotkaniu już powoli zaczynał robić to, co mu mówiłem. Nawet pomyślałem sobie tak "moje metody szkolenia odnoszą skutek, bo ostatnio nic nie robił a dziś już coś tam słucha i próbuje". 

Ona

Miała jazdę tuż po nim. Nie muszę mówić, jak wymęczył mnie on więc starałem się jakoś dać z siebie to co powinienem. Trochę z nią lepiej w kwestii komunikacji, bo nawet czasem odpowiadała na moje pytania podczas gdy przygotowywała się do jazdy (np "co widzisz w lusterkach"). Dałem jej identyczną trasę jak chłopakowi - w sumie jeżdżą w tej chwili tak samo źle.

Za to na drugim spotkaniu widać już jakiś mały postęp. Przede wszystkim kursantka wydusiła z siebie że się boi, oraz że chciałaby abym jej wszystko tłumaczył (a co niby robiłem ostatnio?!). Poza tym, zaczyna słuchać co mówię i próbować to wykonywać - z różnym skutkiem, no ale przecież dopiero się uczy nie?