I co dalej ?

Stało się. Pani Władzia zdała testy. Ale ile było nerwów ...
Umówiliśmy się, że odbiorę ją z WORD-u. Wchodzę więc do poczekalni i przez drugie szklane drzwi widzę. Siedzi i płacze. No tak, pomyślałem ... pewnie nie zdała. Wchodzę i pytam - Co się stało ? - Czekam na wyniki - odparła. Jakie wyniki ? - dopytuję. Egzaminator kazał czekać - stwierdziła. Zapomniał jednak dodać (lub ona tego nie dosłyszała) że chodzi o tych, którzy zdają egzamin łączny.

Pytam ją dalej: zrobiła pani jakieś błędy ? - Nie. Gość obok: to się trzeba cieszyć a nie płakać ! Miał rację. Ona posłuchała go, otarła łzy i poszliśmy na jazdę. Ale zanim ta się zaczęła, jeszcze 15 minut opowiadała o wrażeniach z testów ...

Mróz za oknem wielki, wszystko skrzypi i trzeszczy. Na szczęście zdążyłem rozgrzać trochę auto, ponieważ pani Władysława nadal często zmienia biegi bez sprzęgła. Szlag mnie wtedy już trafia, bo tyle razy o tym mówiłem ... Oczywiście nie daję tego poznać po sobie. Ale jest już 17 godzina (nie licząc 3 dodatkowych które już wzięła). Ile razy można tłumaczyć ? No dobrze - sam odpowiem - do skutku.

Jedziemy dalej. Przypominam o sprzęgle i jedziemy. Zamiast trójki czasem jest jedynka i błąd, który za nic nie mogę jej oduczyć: gdy już hamujemy, to hamulec jest wciśnięty prawie do końca. Rany, tyle razy ćwiczyliśmy ruszanie i hamowanie że to POWINNO być już zrealizowane. I jest, ale tylko wtedy gdy jeździmy po bocznych drogach gdzie nie ma żywej duszy. Przyznam, że kilka razy już robiło mi się gorąco, ponieważ widziałem co dzieje się z z tyłu gdy my hamowaliśmy (prawie awaryjnie, gdyż ona mocno wciska dźwignię hamulca).

Kolejne "coś" do ćwiczeń: dynamika jazdy. Nie wiem, jakim cudem jeszcze nikt na nią nie trąbił, ale po mieście jechałaby najchętniej 15 km/h. Aby wydusić z niej 30 km/h, muszę użyć dużej siły perswazji i nie zawsze się to udaje. W ścisłym centrum taka prędkość jest ok, ale nie na przelotowej drodze przez miasto ! Wiem że się boi, ale po tylu godzinach trzeba się w końcu odważyć ? Chyba muszę ją przewieść po mieście moim stylem jazdy ...

Po minięciu skrętu na skrzyżowaniu, jest problem z utrzymaniem właściwego toru jazdy. Po prostu nie odkręca kół tak jak należy. W efekcie albo jedziemy na chodnik, albo na pas dla przeciwnego kierunku jazdy. Ostatni jak złapała za kierownicę, to miałem problem aby ją "odszarpnąć" z pobocza ... Krzepy ma mnóstwo. To też już ćwiczyliśmy ... czasem wyjdzie dobrze, czasem wcale ...

Przejdźmy do placu manewrowego. O ile w mieście już jakoś się poruszamy, to na placu w ogóle.
Kręci kierownicą w złą stronę. Łuk przy cofaniu jest w prawo, ona kręci w lewo. Jak już skręci w dobrą stronę, to nie w tym momencie co trzeba - bo przyznaję od razu że dałem jej ściągawkę jak pokonać ten łuk. I co ? I nic. Nie wychodzi jej WCALE. Nie wiem jaki patent zastosować ? Dlaczego nie widzi tych wszystkich słupków i tyczek ? Bardzo dużo tłumaczyłem jak jechać itp. Może za dużo ?

To teraz o małym sukcesie: po skończonej pracy, pani Władzia zawsze przekręcała kluczyk w złą stronę. Próbowała uruchamiać pracujący już silnik ponownie. Uff, tego już nie robi. Mam nadzieję, że nie zapomni o tym do następnej jazdy.

No i co dalej z tym robić ? 13 godzin, które pozostały do końca na pewno nie wystarczą do opanowania techniki kierowania pojazdem. Albo ćwiczyć dalej, albo sobie darować. Kursantka ma świadomość popełnianych błędów, postępów (które są, tylko bardzo powolne) i jest już poinformowana o potrzebie dokupienia kolejnych lekcji. Tylko ile ich potrzeba ? Na to pytanie nie potrafię odpowiedzieć.