Spokój

Wczorajszy dzień - zwykły, normalny, nawet fajny. Pracuję z A - jest miła, nie mówi zbyt dużo i słucha mnie uważnie. Może mnie nawet lubi? Nie muszę otwierać okna, a nawet wręcz przeciwnie - używa delikatnych perfum, całkiem ładne. Ma męża, jest bezpieczna i nie musi szukać chłopa, więc i ja mam spokój. Nie robi mi żadnych podtekstów. Ma także końcówkę jazd, czyli daję jej wycisk maksymalny. Bo dlaczego niby miałoby być inaczej? :)

Na największym skrzyżowaniu w mieście (raptem dwie jezdnie po trzy pasy...) rozkraczamy się na samym środku, gdy A zdławiła silnik przy próbie ruszenia. Oczywiście nie odzywam się, niech radzi sama - w końcu to prawie ostatnie jazdy. Pomogę jej, gdy będzie krytycznie - czyli jeszcze nie teraz... Jak zaczną w nas jechać, trzeba będzie ratować... ale jeszcze nie teraz. Widzę, że stresuje się bardzo, ale dzielnie walczy. Uruchamia silnik, ale ten znów gaśnie. Znów szybko uruchomiła i... ze skaczącą od stresu nogą na sprzęgle małymi skokami udało jej się zjechać ze skrzyżowania (część kierowców wyrozumiale poczekała, część nas ominęła, niektórzy trąbili, nawet panowie z radiowozu nie robili problemu), a po dłuższej chwili niespodziewanie zaczyna dialog:

A - Tomek, co bierzesz na uspokojenie?
ja - nie odpowiadam jej, myślę czy to pytanie retoryczne, czy co? (jak zwykle mało mówię)
A - ale na prawdę - co bierzesz? (nie daje za wygraną i dopytuje po dłuższej chwili)
ja - pytasz poważnie? 
A - jeszcze nie spotkałam tak opanowanego człowieka (jej głos spoważniał, dobrze że nie muszę uciekać - ale mówiłem - ma chłopa),
ja - no co Ty, ja to już nerwus się robię na stare lata...
A - nie ogarniam Cię w ogóle 
ja - wystarczy że jazdę ogarniasz...

Po pół godzinie wracamy na to samo skrzyżowanie, pojazd znów gaśnie jej na samym środku... chyba jednak powinienem zacząć coś brać...

A tęsknię za tym...