Zakręty i pożary

Ledwo wyrabiam się na zakrętach, choć czasami jadę już bokiem nie kontrolując toru jazdy. Droga jest śliska, szczególnie tam gdzie można wpaść w poślizg - na zakrętach. Lód i walczące o przyczepność opony toczą odwieczną przepychankę o moje przetrwanie. Uda się, czy już wypadnę z drogi w głęboką przepaść? To jak jazda bez trzymanki, brak jakiegokolwiek zabezpieczenia, choćby prostych barierek (i tak nic by nie dały?) czy odpowiednie wyprofilowanie drogi. Zupełnie nic, oczywiście prócz błyszczącej śliskości i urwiska tuż obok zakrętu. Tylko czekają na swoją okazję. I tak jest co chwila. Niby każdy pokonany zakręt czegoś uczy, niby doświadczenie coraz większe, niby praktyka czyni mistrza, a tu guzik. Życie zaskakuje tak, że wszystkie zgromadzone do tej pory umiejętności topnieją w oka mgnieniu.

Pożary pojawiają się wszędzie. Z każdej strony, atakują zaciekle, podstępnie i coraz brutalniej. Do gaszenia staram się używać merytoryki, dobra dla każdej ze stron oraz w miarę możliwości poszanowania zdań odmiennych niż moje. Oczywiście najczęściej nie są one w ogóle brane pod uwagę, bo świat w jakim się obracam(y) nie opiera się na logice i racjonalnym działaniu. Niejednokrotnie gaszenie pożarów pochłania znaczną część moich sił, a efekty uboczne ciągną się długo niczym swąd paleniska. I niby wiem, że niepotrzebne rozmyślanie i nadmierne analizowanie nic dobrego nie przyniesie, to wciąż robię to nadal. Może chciałbym wyprzedzić pojawiający się problem? I co z tego że jedne udaje się ugasić, skoro okazuje się że na ich miejsce pojawiają się nowe - większe - takie, z którymi jeszcze nigdy nie miałem do czynienia?

Kierowca autobusu, pani w kasie aquaparku, sąsiadka z którą rano mijam się na klatce schodowej, czy taksówkarz z parkingu w centrum - czy któreś z nich nie gasi pożarów i nie drży o swój byt na śliskim zakręcie? Widuję tych ludzi regularnie, na pierwszy rzut oka w ogóle się nie zmieniają, ich twarze prawie zawsze są takie same, ale pożary i zakręty zapewne (?) ciągle nowe. A może to jest poza nimi? Może nie są w żadnej podróży, a nawet gdyby to może ich droga nie jest pokryta lodem a za zakrętem nie ma przepaści? Nawierzchnia jest szeroka i gładka jak stół i nic nie czyha na ich bytność? Może nie muszą gasić pożarów, bo ich po prostu nie ma? 

Wiadomo że nie zapytam ich o to wprost, ale... Ostatnio zupełnie przez przypadek (albo i nie) sąsiadka zaczepiła mnie gdy szedłem do pracy (z rana). Zaskoczyło mnie to, ponieważ do tej pory wystarczyło "dzień dobry" i lekko wymuszony uśmiech. Ale przedwczoraj było inaczej, bo sąsiadka sama z siebie zaczęła mówić o tych zakrętach i pożarach. Słuchałem (a przynajmniej starałem się) i nie przeszkadzałem, ale gdzieś w głębi próbowałem te wszystkie złe rzeczy dopasować do swoich. Niektóre z nich pasowały jak ulał, inne niekoniecznie. Jednocześnie jakaś druga część mnie próbowała klasyfikować - czy jej zakręty i pożary są większe/gorsze niż moje czy nie. Zrozumiałe, że nie mogłem jej poświęcić zbyt dużo czasu bo spóźniłbym się do Departamentu.

Ale przez kilka minut odkryła przede mną mnóstwo cienia, który - jak mi się przynajmniej wydaje - znajduje się z każdej strony sąsiadki. W ogóle nie było tego widać wcześniej. Przyjmowanie tego do siebie chyba nie jest niczym dobrym, no chyba że łapanie cudzych doświadczeń może się na cokolwiek w życiu przydać. Szczerze - wątpię w to. Naturalnie bardzo łatwo było dawać mi rady, co powinna a czego nie - bo zdaje się że tego oczekiwała. Na ile sam w nie (rady) wierzę? Chyba jest to bliskie zeru, ponieważ przy moich zakrętach i pożarach takie rady można sobie wsadzić w cztery litery.

Dziś, gdy spotkałem ją kolejny raz z rana, jej twarz była wyraźnie smutna. Znów mnie zaczepiła, ale temat - "domowy czworonożny pupil" był chyba jakąś próbą obojętnego zagadania. Nie mam pojęcia, tym bardziej w kwestii domowych pupilów - wszak nie mam żadnego. A może liczyła na moją otwartość, albo próbowała rozmyć kontekst poprzedniej rozmowy, nie wiem. Mógłbym zapukać kiedyś i wysłuchać, zapytać "jak tam", przyjść, po prostu pobyć, tylko czy tego właśnie chcę? I czego taka interakcja wymagałaby ode mnie? Czego ona wymagałaby ode mnie? Zamkniętego i słuchającego czy wylewnego i opowiadającego o sobie i swoich cieniach tak, by w pobliżu znalazł się ktoś w podobnej/gorszej (a na pewno nie lepszej) sytuacji?