Szmer

Tak sobie tylko piszę, co mi chodzi po głowie - napisał Hebius w jednym z komentarzy na swoim blogu. Mam bardzo podobnie, tylko że u mnie wszystkie myśli i fakty są rozbiegane od czasu  pierwszej soboty miesiąca.

Nie przypomina to spaceru pełnego zachwytu nad piękną jesienią, żółto-pomarańczowymi kolorami, a bardziej dysonans w każdym calu. Oczywiście, cechy zewnętrzne pozostały nietknięte, przywdziałem świetnie dopasowaną maskę, którą pielęgnuję. A w razie potrzeby poprawiam ją niezauważalnie. Świat kręci się dalej, nie dając ani minuty więcej na przemyślenia i ocenę tego co było, a maska doskonale przystosowała się do sytuacji. Może nawet posiada własną inteligencję? Jednocześnie coś nie pozwala zapomnieć...

Rano wciąż dokładam sobie harmonię smooth jazzowego wokalu Stacey Kent, a wieczorami staram się śledzić poczynania konkursowiczów grających muzykę Chopina. Muzyka ta jest niesamowicie poukładana, nawet podczas porannych improwizacji wszystko wydaje się być idealne, wykonane z głębokim rozmysłem. Oddając się dźwiękom wieczornym, także nic nie jest w stanie zakłócić wewnętrznego spokoju i opanowania.

Tymczasem pomiędzy jednym a drugim nieprzerwanie pojawia się głębia muzyki aleatorycznej, wciąż staram się poukładać wszystkie dźwięki w logiczną całość, ale nigdy nie zgadza mi się odpowiednia tonacja, dźwięków jest zbyt dużo lub zbyt mało. Jedne nie pasują do drugich, a wszystko tłoczy się w półprzezroczystej butelce, przez którą niezbyt wiele widać. Jak przez mgłę.

Tuż po wyjściu z mieszkania, maska w odpowiednich momentach napina właściwe mięśnie, dba o każdy szczegół, wygląda na świeżą i odprężoną, zadowoloną i spełnioną. Wszystko zdaje się być w jak najlepszym porządku, jednak to tylko pozory. Próbuję patrzeć, ale nie widzę. Próbuję nadal, szukam i myślę. Dysonans i chaos wciąż powraca...

Posłuchasz tego razem ze mną? Czy słyszysz ten szmer pomiędzy dźwiękami?