Ty i zieleń

Często tu pisałem że dziwię się, że wciąż mnie zaskakują - ludzie, sytuacje... Od pewnego czasu zaskakuję sam siebie. Mając tak wiele pytań bez odpowiedzi i dalej zastanawiając się "po co", "dla kogo"...odnajduję sens coraz bardziej. Wiem że zaskakuję i odkrywam sam siebie bardzo pozytywnie, choć ktoś z zewnątrz mógłby obniżyć tę samoocenę.

Ale, teraz...chciałbym być w takim lesie. Gdzie nie sięgnąć wzrokiem, nie kończy się i nie zaczyna. Trwa, jak my...a gdy w powietrzu unosi się zapach żywicy i niczym nie skażonego tlenu, możemy odetchnąć głęboko i bezpiecznie. I zatrzymać czas, gdy w uszach gra wiatr. Nasze serca przejmują rolę pierwszych skrzypiec i rozpoczynają piękny i niekończący się koncert...

Słońce oświetla wszystko dookoła, nie tylko nas samych...Mógłbym godzinami gapić się w poruszające na wietrze liście, uginające gałęzie, rytmicznie kołyszące się trawy i w soczystą zieleń...ale wzrok jest doskonałym łącznikiem w tym koncercie i właśnie skupił się na jednym punkcie...z wzajemnością...

Jakbym podziwiał najpiękniejsze kwiaty, przepiękną gamę kolorów i świateł, jakbym widział je pierwszy raz oczarowany... jakbym czuł zapach zniewalających konwalii i bzów, tylko bardziej...jeszcze bardziej...

...chcę tylko Ciebie i zieleń...