Tylko spokój...

Kilka tygodni temu pisałem o drugiej pracy, w której prawie wszyscy byli zdziwieni a bardziej wkurzeni na mnie, że nie chcę zostawać po godzinach. Oczywiście w ramach wolontariatu (choć i tak pracowałem dłużej za te same pieniądze). Po względnie spokojnych czasach znów to samo, ale...

...tym razem doniesiono na mnie do samej góry - czyli szefostwa. Jeden ze "współpracowników" (co do którego nie spodziewałbym się zupełnie...) oskarżył mnie o opuszczenie stanowiska pracy "po czasie". No właśnie - po czasie - ponieważ i tak zostałem kilkanaście minut dłużej. Wg skarżącego po prostu wstałem i wyszedłem - ale przecież wymieniliśmy swoje zdania na ten temat i sądziłem iż zrozumiał, że i tak jestem dłużej, więc może mieć pretensje jedynie do siebie.

Nie wyrobił się w czasie, może ma złą organizację pracy? A może założył zbyt dużo do wykonania? A może powinien się lepiej przygotować do pracy a nie zajmować mojego czasu? I mało ważne, czy ten czas jest cenny czy nie - za każdym razem gdy idę do tej drugiej pracy, nie mogę patrzeć jak go marnują - z tych wszystkich względów o których napisałem. Wynika to również z głupiej rywalizacji pomiędzy współpracownikami. Narzucają sobie coraz więcej projektów, ale nie biorą pod uwagę że ja tam jestem w konkretnych godzinach a nie tak jak oni - od rana do wieczora.

Ponieważ jestem tam jedynie na "doczepkę" i "przylepkę", moja reputacja jest niżej niż woźnej w szkole, zatem nawet gdy proponuję zmiany służące im - w celu lepszego wykorzystania mojego czasu, jestem traktowany z lekceważącym uśmiechem. A szefostwo się nie wtrąca, wszak i tak już odchodzi więc nie chce się zajmować czymkolwiek. Tyle razy mówiłem, pokazywałem gdzie i co można usprawnić, ale jak grochem o ścianę. O skardze na mnie dowiedziałem się od życzliwej osoby, bo szefostwo choć miało dużo okazji ku temu nie zaczepiło mnie w ogóle.

Z końcem czerwca i tak kończy mi się umowa, nie wiem czy będę tam dalej współpracował, ale i tak dopiero od września - więc mam trochę czasu na przemyślenia...