Od kilku dni mam nowych kursantów, wśród których wyróżnia się jeden - na pierwszy rzut oka - zupełnie nie wyróżniający.
Pamiętam go z wykładów tyle, że po prostu - był. Nie wiele mówił (nic?), o nic nie pytał, zero kontaktu - był, siedział, notował i słuchał. Ale od kilku dni ma już praktykę, a dokładnie trzy spotkania ze mną - na każdej po jednej godzinie.
To niesamowite, on już zrealizował większość programu! Na pierwszej jeździe zauważyłem, że nie trzeba mu tłumaczyć co to jest sprzęgło i do czego służy. Po krótkim instruktażu wstępnym, pojechaliśmy na miasto. Od razu wyjaśniałem, o co mi chodzi i co ma osiągnąć w czasie prowadzenia pojazdu.
Na pierwszej jeździe czuł się trochę mało pewnie, na drugiej doprecyzowałem szczegóły. Ale wczoraj miał trzecią jazdę - prawie nic nie musiałem mu mówić. On po prostu jechał! Ale jak!
Ruszanie jest bardzo płynne, w ogóle nie czuję momentu zmiany biegów, robi to niezmiernie miękko i sprawnie. Wymagane obroty silnika, które powinien osiągnąć zachowuje wzorowo. Równie płynnie przechodzi do czwartego biegu. Wydaje się, że auto przy jego jeździe frunie w powietrzu delikatnie przecinając strugi powietrza absolutnie się przy tym nie męcząc!
Potrafi również optymalnie hamować, oczywiście wykorzystując różne techniki hamowania. A najważniejsze - robi to z wyprzedzeniem, w ogóle nie zaskakując tych jadących za nami. Jak on tak szybko to złapał?!
Prócz tego wszystkiego nie muszę chyba dodawać, że świetnie parkuje, przepuszcza pieszych z najwyższą dozą kultury i wyczucia, a do tego wszystkiego jest miły i ...cichy. Rany, jak ja uwielbiam gdy kursanci NIC nie mówią w trakcie jazdy... Ja to wręcz kocham! Oczywiście pytania, tłumaczenie, wyjaśnianie - to zupełnie normalna rzecz, element szkolenia.
On po prostu, nie opowiada mi o sobie, o spędzonym dniu, wydarzeniach, znajomych, itp. itd. Ideał? Pochwaliłem go, bardzo. Aż sam siebie nie poznaję. Muszę mu niebawem coś wymyślić, coś, co wykracza poza standardowy program.
